αντίο, μάτια μου

Αυτό ήταν. Τετάρτη 14 Μαΐου 2008, το πρωί, η γιαγιά μας αποφάσισε να μας αφήσει. Ότι ξεκινούσα για το σχολείο, το έμαθα. Γύρισα πίσω. Δεν ήξερα τι να νιώσω, αυθόρμητα μου βγήκε μια ανακούφιση. Δεν μπορείς να καταλάβεις, δεν τη γνώριζες. Ήταν άνθρωπος γεμάτος εμπειρίες και εικόνες που σε γέμιζε με την παρουσία της και μόνο. Ξέρω ότι θα μας λείψει, εμένα μου λείπει ήδη. Μας είχε μεγαλώσει, ήταν η γιαγιά μας, ψυχούλα μου...

Λες πολλές φορές ότι μπορείς να προετοιμαστείς. Ότι ο θάνατος είναι κάτι για το οποίο θα είσαι έτοιμος αφού είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Ε, και; Πες μου εσύ πως γεμίζουν τα κενά από το χαμόγελό της, το δάκρυ της, το παράπονό της;

Χάζευα τις προάλλες κάτι φωτογραφίες από το τελευταίο καλοκαίρι που ήταν σε φόρμα, με τις μπριζολίτσες της και τη μπύρα της. Ήταν κομμάτι της ζωής μας και τώρα μας λείπει. Θα σε κρατήσουμε στην καρδιά μας και θα πούμε στην Αγγελική όταν μεγαλώσει λίγο για τη γιαγιά της, την προγιαγιά της που την κράτησε και πρόλαβε να μάθει ότι την βαφτίσαμε με το όνομα της κόρης της. Πρόλαβε να χαρεί, να χαμογελάσει, να φωτιστεί το πρόσωπό της με τη δισέγγονη της αγκαλιά.

Όσο για μένα, θα κρατήσω και το τελευταίο σου βράδυ που σου χάιδευα το κεφάλι και σου τραγουδούσα. Νομίζω ότι με άκουγες κι ας μη μπορούσες να μιλήσεις. "Στό 'πα και στο ξαναλέω μη μου γράφεις γράμματα, γιατί γράμματα δεν ξέρω και με πιάνουν κλάματα"

Αντίο, μάτια μου.

Δύσκολοι καιροί...

Καλημέρα. Έχω καιρό πάλι να σου γράψω και σε άκουσα να παραπονιέσαι. Μπορεί να μην κάνεις σχόλια αλλά όποτε μιλάμε μου κάνεις παράπονα. Γιατί δεν έγραψα τίποτα καινούριο και πότε θα γράψω και άλλα τέτοια. Τι να σου πω;

Είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για μένα. Βλέπω πολύ συχνά το ίδιο όνειρο. Οδηγώ το αυτοκίνητο και αυξάνω συνεχώς ταχύτητα ενώ είμαι σε στροφές. Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο φεύγει από το δρόμο με πολύ θεαματικό τρόπο. Πάντα ξυπνάω με την αίσθηση ότι μέχρι εδώ ήταν... Αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα που είναι μαζί μου και νομίζω ότι όσο περισσότερες φορές το βλέπω μεγαλώνει και η ένταση της σύγκρουσης.

Η γιαγιά είναι στο νοσοκομείο. Είναι άσχημα τα πράγματα αυτή τη φορά. Μπήκε την Πέμπτη. Πήγε με τη μάνα μου στη 1 το μεσημέρι στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου "Αγ. Ανδρέας" στην Πάτρα και κατάφερε να ξαπλώσει σε κρεββάτι κλινικής στις 2 τη νύχτα. Γιατί; Ε, ξέρεις τώρα πως αξιολογούνται τα περιστατικά στα "δημόσια" νοσοκομεία. Όχι, όχι με βάση την κρισιμότητα αλλά με βάση τη χρηματιστηριακή αξία του ασθενή. Και τη γιαγιά τη θεώρησαν "κακή επένδυση". Καθίκια! (Να ευχαριστήσω τον επιμελητή της Παθολογικής στα εξωτερικά εκείνη τη μέρα, που μου είπε ότι αν δεν την πάρουν οι χειρούργοι, όπως πρέπει, θα την βάλει αυτός σε ένα κρεββάτι στο διάδρομο και τον Παναγιώτη από την Oυρολογική που την εξέτασε και σε μισή ώρα μπήκε σε δωμάτιο, εξαιρέσεις στον κανόνα)

Βαφτίσαμε την μικρή μας την Κυριακή του Θωμά, Αγγελική. Της ταιριάζει απόλυτα. Συγχώρα με που δεν έχω διάθεση να σου βάλω φωτογραφίες, αργότερα.

Μέσα στο αυτοκίνητο έχω μια αίσθηση παραίτησης. Πως είναι όταν κάνεις μπάνιο, που ξαπλώνεις στη θάλασσα και της παραδίνεσαι; Κάπως έτσι, μόνο που στο αυτοκίνητο είναι σαν να με παίρνει ο ύπνος και ενώ βλέπω ότι πρέπει να μειώσω ταχύτητα, δεν αντιδρώ.

Μου λείπει η επικοινωνία μας. Νομίζω ότι με βοηθάει όταν σε ακούω και τον τελευταίο καιρό σε ακούω όλο και λιγότερο. Οι άνθρωποι έχουμε υποτιμήσει την αξία της ακοής, της καθαρής και χωρίς επεξεργασία ακοής. Απλά να ακούω, χωρίς νόημα, μόνο οικείους ήχους. Ελπίζω ότι αυτοί οι ήχοι θα με κρατήσουν ξύπνιο και θα πατήσω φρένο στις στροφές.