Είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για μένα. Βλέπω πολύ συχνά το ίδιο όνειρο. Οδηγώ το αυτοκίνητο και αυξάνω συνεχώς ταχύτητα ενώ είμαι σε στροφές. Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο φεύγει από το δρόμο με πολύ θεαματικό τρόπο. Πάντα ξυπνάω με την αίσθηση ότι μέχρι εδώ ήταν... Αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα που είναι μαζί μου και νομίζω ότι όσο περισσότερες φορές το βλέπω μεγαλώνει και η ένταση της σύγκρουσης.
Η γιαγιά είναι στο νοσοκομείο. Είναι άσχημα τα πράγματα αυτή τη φορά. Μπήκε την Πέμπτη. Πήγε με τη μάνα μου στη 1 το μεσημέρι στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου "Αγ. Ανδρέας" στην Πάτρα και κατάφερε να ξαπλώσει σε κρεββάτι κλινικής στις 2 τη νύχτα. Γιατί; Ε, ξέρεις τώρα πως αξιολογούνται τα περιστατικά στα "δημόσια" νοσοκομεία. Όχι, όχι με βάση την κρισιμότητα αλλά με βάση τη χρηματιστηριακή αξία του ασθενή. Και τη γιαγιά τη θεώρησαν "κακή επένδυση". Καθίκια! (Να ευχαριστήσω τον επιμελητή της Παθολογικής στα εξωτερικά εκείνη τη μέρα, που μου είπε ότι αν δεν την πάρουν οι χειρούργοι, όπως πρέπει, θα την βάλει αυτός σε ένα κρεββάτι στο διάδρομο και τον Παναγιώτη από την Oυρολογική που την εξέτασε και σε μισή ώρα μπήκε σε δωμάτιο, εξαιρέσεις στον κανόνα)
Βαφτίσαμε την μικρή μας την Κυριακή του Θωμά, Αγγελική. Της ταιριάζει απόλυτα. Συγχώρα με που δεν έχω διάθεση να σου βάλω φωτογραφίες, αργότερα.
Μέσα στο αυτοκίνητο έχω μια αίσθηση παραίτησης. Πως είναι όταν κάνεις μπάνιο, που ξαπλώνεις στη θάλασσα και της παραδίνεσαι; Κάπως έτσι, μόνο που στο αυτοκίνητο είναι σαν να με παίρνει ο ύπνος και ενώ βλέπω ότι πρέπει να μειώσω ταχύτητα, δεν αντιδρώ.
Μου λείπει η επικοινωνία μας. Νομίζω ότι με βοηθάει όταν σε ακούω και τον τελευταίο καιρό σε ακούω όλο και λιγότερο. Οι άνθρωποι έχουμε υποτιμήσει την αξία της ακοής, της καθαρής και χωρίς επεξεργασία ακοής. Απλά να ακούω, χωρίς νόημα, μόνο οικείους ήχους. Ελπίζω ότι αυτοί οι ήχοι θα με κρατήσουν ξύπνιο και θα πατήσω φρένο στις στροφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου