Καλημέρα. Ένα παράπονο της γυναίκας μου, ότι τώρα που άλλαξε ο μήνας δε φαίνεται η κόρη μας και πρέπει να πας στον Οκτώβρη για να δεις τη φωτογραφία της... Δίκιο, άλλωστε για εκείνη το ξεκίνησα τούτο δω το παραμύθι. Οπότε είπα σήμερα να σου δείξω μια πρόσφατη φωτογραφία της και ταυτόχρονα μια ιστορική συνάντηση: τη μέρα που η προγιαγιά συνάντησε την εγγονή της (..δεν ξέρω αν υπάρχει προεγγονή, δεν μου ακούγεται καλό ούτως ή άλλως).
Η γιαγιά μου, η Τασία, η μικρασιάτισσα με τα μάτια μόνιμα βουρκωμένα σε χαρές και σε λύπες, αυτή που μας μεγάλωσε όλους, τα παιδιά της, τα εγγόνια της και να που τούτες τις μέρες κράτησε αγκαλιά και το πρώτο της δισέγγονο. Παλεύει χρόνια με την παλιοαρρώστια και σπάνια τη βλέπεις να χαμογελάει. Όμως το πλασματάκι τα κατάφερε και το γέλιο φώτισε το πρόσωπο της γιαγιάς μου μετά από πολύ καιρό.
Σ' ευχαριστώ, για μια ακόμα φορά, για ότι είμαι σήμερα. Τα φιλιά μου.
Η γιαγιά μου, η Τασία, η μικρασιάτισσα με τα μάτια μόνιμα βουρκωμένα σε χαρές και σε λύπες, αυτή που μας μεγάλωσε όλους, τα παιδιά της, τα εγγόνια της και να που τούτες τις μέρες κράτησε αγκαλιά και το πρώτο της δισέγγονο. Παλεύει χρόνια με την παλιοαρρώστια και σπάνια τη βλέπεις να χαμογελάει. Όμως το πλασματάκι τα κατάφερε και το γέλιο φώτισε το πρόσωπο της γιαγιάς μου μετά από πολύ καιρό.
Σ' ευχαριστώ, για μια ακόμα φορά, για ότι είμαι σήμερα. Τα φιλιά μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου