Καλή σου μέρα. Τι θέλω πάλι, ε; Κοίτα, δεν θέλω να ενοχλώ αλλά αυτό μου προσφέρει αυτή εδώ η κατάσταση, να μπορώ να ξεφουσκώνω από κάθε τι που με ζορίζει και πάει να με σκάσει. Άκουσέ με λίγο...
Νοέμβρης, και για μας τους εκπαιδευτικούς είναι ο μήνας που κάνουμε αιτήσεις για μετάθεση. Και στη συνέχεια, ο μήνας που μου θυμίζει κάθε χρόνο το αγκάθι των αποσπάσεων. Όχι όλων, αυτών "για τις ανάγκες της υπηρεσίας". Δεν ξέρεις; Είναι που κάποιος τοποθετείται "εικονικά" σε μια δύσκολη περιοχή, π.χ. Καλάβρυτα που είμαι τώρα, και στη συνέχεια η Υπηρεσία τον αποσπά σε κάποιο γραφείο στην πόλη (με το ζόρι, έτσι;). Οπότε ο δυστυχής αφού αναγκάζεται να δουλεύει σε ένα γραφείο αντί να ανεβαίνει τα βουνά ή να πληρώνει έξοδα διαμονής για να μην ανεβοκατεβαίνει, παίρνει σαν ανταμοιβή τα μόρια του βουνού.
Αυτά τα άτιμα τα μόρια που κάνουν τη διαφορά στις μεταθέσεις. Υποτίθεται ότι εγώ που θα εργαστώ δύο χρόνια σε δυσπρόσιτη περιοχή θα προηγούμαι αυτών των υπολοίπων αλλά που; Ο κύριος ή η κυρία που σου είπα προηγουμένως με προσπεράσει από τη θαλπωρή του γραφείου.
Αυτή τη βδομάδα μας πιέζουν να αναλάβουμε και κάποιες ώρες στο ολοήμερο Δημοτικό. Δεν θέλουμε να πάμε. Γαμώτο, ας ανεβάσουν τους δύο αποσπασμένους για μια μέρα την εβδομάδα. Μας κραδαίνουν το νόμο και στους περισσότερους πιάνει. Βλέπεις εμείς οι μακρινοί ελπίζουμε να έρθουμε πιο κοντά και δε θέλουμε κόντρες με την Υπηρεσία.
Βαρέθηκα. Σήμερα θα πάω μια βόλτα από την Υπηρεσία. Θα τους τα πω και ξέρω ότι θα μου πουν για νόμους, αποφάσεις ΠΥΣΔΕ και ότι άλλο βαρύγδουπο. Ελπίζω να μιλήσουμε και σαν άνθρωποι κάποια στιγμή. Αν όχι, επειδή παρακολουθώ ΣΚΑΪ και τα ντοκιμαντέρ για τις σεξουαλικές συνήθειες των ζώων, έχω μερικές καλές ιδέες για τους "νόμους" και τις "αποφάσεις" τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου