...δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω

Καλή σου μέρα. Θέλω να συζητήσω σήμερα μαζί σου κάποιες σκέψεις μου. Μία απο τις απολαύσεις μου, τα τελευταία χρόνια, είναι το ποδόσφαιρο. Και μάλιστα σε διάφορες μορφές του: από την κλασική μπαλίτσα με φίλους κάθε Κυριακή βράδυ, τους μαραθώνιους μεταδόσεων στη συνδρομητική, το "σαν ψέμα" ταξίδι που κάναμε με φίλους στην Πορτογαλία (είχαμε πάει να φέρουμε μια κούπα), τα βράδυα μέχρι το πρωί με manager στον υπολογιστή μέχρι που τελευταία έχς αρχίσει να "ψήνομαι" να δώσω εξετάσεις για διαιτητής. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι μ' αρέσει.


Και αυτός είναι ο λόγος που για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου γύρω από το ποδόσφαιρο θέλω να συζητήσω μαζί σου σήμερα. Στην αρχή, απλά δεν πήγαινε καλά η ομάδα μου αλλά και συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο και απλά στεναχωριόμουν. Όταν αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια και καθώς είχα αρχίσει να μεγαλώνω πέρασα σε μια φάση αδιαφορίας. Χάζευα που και που κάποιο ευρωπαϊκό παιχνίδι. Μέχρι το ιστορικό καλοκαίρι του 2004 που ένα απλό ταξίδι στην Πορτογαλία σημάδεψε τη ζωή όσων βρεθήκαμε εκεί για πάντα. Και έτσι περίμενα καλύτερες μέρες. Και τι ήρθε; Τα ίδια: κακό θέαμα, λίγος κόσμος στα γήπεδα και πάνω από όλους ανεπαρκείς παράγοντες (με τα έμφυτα "ελληνικά" χαρακτηριστικά να κάνουν κι εδώ τη ζημιά). Αλλά και χειρότερα: οργανωμένες δολοφονικές επιθέσεις με τα γνωστά αποτελέσματα (είχαμε και συμμετοχές από το εξωτερικό). Και όλοι κάνουν πως δε συμβαίνει τίποτα. Τι λέτε ρε; ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ; Να πεθαίνει κάποιος επειδή είναι οπαδός μιας ομάδας; Εσείς οι λίγοι που συντηρείτε αυτή τη βρωμοκατάσταση για να πουλάτε μούρη σαν "ιδιοκτήτες ομάδας" να ξέρετε ότι το αίμα δεν ξεπλένεται, λερώνει τα χέρια και την ψυχή για μια ζωή, τη ζωή που χάνεται.

Γι αυτό σε παρακαλώ σκέψου το, με όποια ομάδα και να είσαι, την επόμενη φορά που θα ενθουσιαστείς ή θα απογοητευτείς. Για κάποιους ήταν το τελευταίο που έκαναν στη σύντομη ζωή τους. Άξιζε; Αξίζει;