καλή σχολική χρονιά...

Καλό μήνα και καλώς σε βρήκα. Λένε και καλό χειμώνα και τέτοια, όχι εγώ κάτι άλλοι μίζεροι. Εγώ ακόμα καλοκαιράκι νιώθω στο πετσί μου. Σιγά σιγά θα τα λέμε και πιο συχνά.

Μιλούσα με τη μάνα μου τις προάλλες και τις έκανα κάποιες παρατηρήσεις για τη συμπεριφορά της μπροστά στην Αγγελική. Αυτό που θυμάμαι είναι ότι με θεώρησε υπερβολικό όταν της ζήτησα να μην τη βλέπει η μικρή να καπνίζει γιατί τα παιδιά μιμούνται. Δεν ξέρω, μπορεί να είμαι υπερβολικός, όπως υπερβολικό μπορεί να είναι και το παρακάτω βιντεάκι. Δες το όμως και κρίνε μόνος σου.

http://funlist.theanswerto.gr/childrenseechildrendo.html

το μοντέλο μας

Το καλοκαίρι είναι δύσκολη εποχή για γράψιμο, οπότε συγχώρεσε μου την απουσία. Για να μη χανόμαστε όμως, ορίστε μερικές πρόσφατες φωτογραφίες της Αγγελικής. Για να κατευνάσω και τα πλήθη των θαυμαστών που μπαίνουν στο blog μήπως και δουν καμιά φωτογραφία της. Από τώρα ρε σεις;

...είναι πολλά τα λεφτά, Άρη!

Ακούω εδώ και καιρό για τις μίζες στο σκάνδαλο Siemens. Ονόματα, γνωστά και μη, ιστορίες για μυστικές συναντήσεις με βαλίτσες ή κουτιά με χαρτονομίσματα και κάτι ποσά με πολλά μηδενικά. Τ' ακούω και φαντάζομαι ανθρώπους να βρίσκονται ξαφνικά σε καίριες θέσεις και να βλέπουν τα λεφτά να περνάνε από μπροστά τους. Ανθρωπάκια τόσα δα, που στα μάτια τους, όπως στα καρτούν, εμφανίζεται το σήμα του ευρώ και ακούγεται ο ήχος της ταμιακής μηχανής. Και εύκολα ξεχνούν τα πάντα, ποιοι είναι, γιατί πληρώνονται, πως σκέφτονταν παλιότερα, γιατί έγιναν πολιτικοί, τον δικό τους άνθρωπο που δεν έχει δουλειά και παλεύει για να επιβιώσει, το γέρο που πεθαίνει γιατί δεν έχει λεφτά για φάρμακα ή για γιατρούς και που ούτε να πεθάνει με αξιοπρέπεια μπορεί γιατί ακόμα και σαν μελλοθάνατος κοστολογείται. Σταματάω γιατί οι λέξεις, οι προτάσεις δε μου φτάνουν να περιγράψω αυτά που μου μυρίζουν, που μου βρωμάνε κάθε φορά που ακούω για τα ανθρωπάκια αυτά.

Κάθε φορά που κυνηγάω τις προσφορές στα σουπερμάρκετ για να γλιτώσω 20 λεπτά στην τιμή του καφέ. Κάθε φορά που μετράω τη βενζίνη για να πάω στη δουλειά μου και ψάχνω όλα τα πρατήρια για 10 λεπτά στο λίτρο διαφορά. Κάθε φορά που μετράω τις περσινές μου διακοπές και τις βρίσκω περισσότερες. Κάθε φορά που σκέφτομαι ότι θα πληρώνω το δάνειο για τα επόμενα τριάντα χρόνια. Κάθε φορά που ακούω μαθητές να με ρωτάνε για να διαλέξουν τη σχολή τους με κριτήριο το πόσο εύκολα θα 'χωθούν' κάπου. Κάθε φορά που καιγόμαστε. Κάθε φορά που γκρεμιζόμαστε. Κάθε φορά που ταπεινωνόμαστε.

Αλλά είπαμε, είναι πολλά τα λεφτά. Και σκέψου το κι εσύ, όσο κι αν θυμώνεις, αν βρισκόσουν στην ίδια θέση. Αν για κάτι που δεν βλέπεις τις άμεσες συνέπειές του, μπορούσες να πάρεις τόσα λεφτά που να φτάνουν για σένα, τα παιδιά σου, τα εγγόνια σου. Τι θα έκανες; Γι αυτό μη βιάζεσαι να κρίνεις, κι αν βιάζεσαι ξεκίνησε με τον πιο κοντινό σου, τον εαυτό σου.

Σκέψου αν κάποια στιγμή πήρες τη σειρά του άλλου, του άγνωστου. Σκέψου αν έδωσες φακελάκι στο γιατρό για να σε βάλει σε κρεβάτι, στη θέση του άλλου, του άγνωστου. Σκέψου αν πλήρωσες για ένα πιστοποιητικό που θα σε έβαζε στη σειρά πάνω από τον άλλο, τον άγνωστο. Σκέψου αυτά και άλλα πολλά, μικρότερα ή μεγαλύτερα. Μπορεί να αλλάζουν τα μεγέθη, τα νούμερα, οι επιπτώσεις αλλά η ρίζα του κακού είναι η ίδια και βρίσκεται μέσα μας. Αυτή πρέπει να ξεριζώσουμε για να πάμε παρακάτω. Και για μένα το ξέρω δεν είναι εύκολο. Ακούς; Είναι πολλά τα λεφτά, φίλε!

αντίο, μάτια μου

Αυτό ήταν. Τετάρτη 14 Μαΐου 2008, το πρωί, η γιαγιά μας αποφάσισε να μας αφήσει. Ότι ξεκινούσα για το σχολείο, το έμαθα. Γύρισα πίσω. Δεν ήξερα τι να νιώσω, αυθόρμητα μου βγήκε μια ανακούφιση. Δεν μπορείς να καταλάβεις, δεν τη γνώριζες. Ήταν άνθρωπος γεμάτος εμπειρίες και εικόνες που σε γέμιζε με την παρουσία της και μόνο. Ξέρω ότι θα μας λείψει, εμένα μου λείπει ήδη. Μας είχε μεγαλώσει, ήταν η γιαγιά μας, ψυχούλα μου...

Λες πολλές φορές ότι μπορείς να προετοιμαστείς. Ότι ο θάνατος είναι κάτι για το οποίο θα είσαι έτοιμος αφού είναι μια φυσιολογική εξέλιξη. Ε, και; Πες μου εσύ πως γεμίζουν τα κενά από το χαμόγελό της, το δάκρυ της, το παράπονό της;

Χάζευα τις προάλλες κάτι φωτογραφίες από το τελευταίο καλοκαίρι που ήταν σε φόρμα, με τις μπριζολίτσες της και τη μπύρα της. Ήταν κομμάτι της ζωής μας και τώρα μας λείπει. Θα σε κρατήσουμε στην καρδιά μας και θα πούμε στην Αγγελική όταν μεγαλώσει λίγο για τη γιαγιά της, την προγιαγιά της που την κράτησε και πρόλαβε να μάθει ότι την βαφτίσαμε με το όνομα της κόρης της. Πρόλαβε να χαρεί, να χαμογελάσει, να φωτιστεί το πρόσωπό της με τη δισέγγονη της αγκαλιά.

Όσο για μένα, θα κρατήσω και το τελευταίο σου βράδυ που σου χάιδευα το κεφάλι και σου τραγουδούσα. Νομίζω ότι με άκουγες κι ας μη μπορούσες να μιλήσεις. "Στό 'πα και στο ξαναλέω μη μου γράφεις γράμματα, γιατί γράμματα δεν ξέρω και με πιάνουν κλάματα"

Αντίο, μάτια μου.

Δύσκολοι καιροί...

Καλημέρα. Έχω καιρό πάλι να σου γράψω και σε άκουσα να παραπονιέσαι. Μπορεί να μην κάνεις σχόλια αλλά όποτε μιλάμε μου κάνεις παράπονα. Γιατί δεν έγραψα τίποτα καινούριο και πότε θα γράψω και άλλα τέτοια. Τι να σου πω;

Είναι δύσκολες αυτές οι μέρες για μένα. Βλέπω πολύ συχνά το ίδιο όνειρο. Οδηγώ το αυτοκίνητο και αυξάνω συνεχώς ταχύτητα ενώ είμαι σε στροφές. Κάποια στιγμή το αυτοκίνητο φεύγει από το δρόμο με πολύ θεαματικό τρόπο. Πάντα ξυπνάω με την αίσθηση ότι μέχρι εδώ ήταν... Αλλάζουν μόνο τα πρόσωπα που είναι μαζί μου και νομίζω ότι όσο περισσότερες φορές το βλέπω μεγαλώνει και η ένταση της σύγκρουσης.

Η γιαγιά είναι στο νοσοκομείο. Είναι άσχημα τα πράγματα αυτή τη φορά. Μπήκε την Πέμπτη. Πήγε με τη μάνα μου στη 1 το μεσημέρι στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου "Αγ. Ανδρέας" στην Πάτρα και κατάφερε να ξαπλώσει σε κρεββάτι κλινικής στις 2 τη νύχτα. Γιατί; Ε, ξέρεις τώρα πως αξιολογούνται τα περιστατικά στα "δημόσια" νοσοκομεία. Όχι, όχι με βάση την κρισιμότητα αλλά με βάση τη χρηματιστηριακή αξία του ασθενή. Και τη γιαγιά τη θεώρησαν "κακή επένδυση". Καθίκια! (Να ευχαριστήσω τον επιμελητή της Παθολογικής στα εξωτερικά εκείνη τη μέρα, που μου είπε ότι αν δεν την πάρουν οι χειρούργοι, όπως πρέπει, θα την βάλει αυτός σε ένα κρεββάτι στο διάδρομο και τον Παναγιώτη από την Oυρολογική που την εξέτασε και σε μισή ώρα μπήκε σε δωμάτιο, εξαιρέσεις στον κανόνα)

Βαφτίσαμε την μικρή μας την Κυριακή του Θωμά, Αγγελική. Της ταιριάζει απόλυτα. Συγχώρα με που δεν έχω διάθεση να σου βάλω φωτογραφίες, αργότερα.

Μέσα στο αυτοκίνητο έχω μια αίσθηση παραίτησης. Πως είναι όταν κάνεις μπάνιο, που ξαπλώνεις στη θάλασσα και της παραδίνεσαι; Κάπως έτσι, μόνο που στο αυτοκίνητο είναι σαν να με παίρνει ο ύπνος και ενώ βλέπω ότι πρέπει να μειώσω ταχύτητα, δεν αντιδρώ.

Μου λείπει η επικοινωνία μας. Νομίζω ότι με βοηθάει όταν σε ακούω και τον τελευταίο καιρό σε ακούω όλο και λιγότερο. Οι άνθρωποι έχουμε υποτιμήσει την αξία της ακοής, της καθαρής και χωρίς επεξεργασία ακοής. Απλά να ακούω, χωρίς νόημα, μόνο οικείους ήχους. Ελπίζω ότι αυτοί οι ήχοι θα με κρατήσουν ξύπνιο και θα πατήσω φρένο στις στροφές.

τι κοινό μπορεί να έχουν ένα διαστημόπλιο και τα καπούλια ενός αλόγου;

Καλή σου μέρα. Είδες που σιγά σιγά τα ξαναβρίσκουμε; Ορίστε κάτι που σίγουρα δεν ξέρεις και έχει ενδιαφέρον (ευχαριστώ το Δημήτρη).

Γιατί οι σιδηροδρομικές γραμμές έχουν αυτό το εύρος;

H απόσταση ανάμεσα στις δύο ράγες των σιδηροδρομικών γραμμών στις ΗΠΑ είναι 4 πόδια και 8,5 ίντσες (143,5 cm).Μάλλον παράξενος αριθμός.

Γιατί άραγε έχει επιλεγεί το συγκεκριμένο διάκενο;

Διότι ο σιδηρόδρομος στις ΗΠΑ κατασκευάστηκε με τον τρόπο που είχε κατασκευαστεί ο σιδηρόδρομος στην Αγγλία, από Αγγλους μηχανικούς που μετανάστευσαν, και οι οποίοι θεώρησαν ότι θα ήταν καλή σκέψη, επειδή θα επέτρεπε να χρησιμοποιηθούν υπάρχουσες ατμομηχανές από την Αγγλία.

Και τότε, γιατί οι Αγγλοι κατασκεύασαν τις ατμομηχανές τους έτσι;

Διότι οι πρώτες σιδηροδρομικές γραμμές κατασκευάστηκαν από τους ίδιους μηχανικούς που κατασκεύαζαν τραμ, στο οποίο χρησιμοποιούσαν ήδη το συγκεκριμένο διάκενο.

Kαι γιατί αυτό το διάκενο στο τραμ;

Διότι οι κατασκευαστές του τραμ ήταν και κατασκευαστές αμαξών, που χρησιμοποιούσαν τα ίδια εργαλεία και τις ίδιες μεθόδους.

Και γιατί οι άμαξες έχουν αυτό το διάκενο;

Διότι, παντού στην Ευρώπη, έτσι και στην Αγγλία, οι δρόμοι είχαν λούκια για τους τροχούς των αμαξών και ένα διαφορετικό διάκενο θα προκαλούσε διαρκώς βλάβες στους άξονες.

Και γιατί τα λούκια απέχουν τόσο μεταξύ τους;

Διότι οι πρώτες μεγάλες οδοί στην Ευρώπη είχαν κατασκευαστεί από τους Ρωμαίους, με σκοπό να μετακινούνται εύκολα οι λεγεώνες τους. Οι πρώτες άμαξες ήταν οι πολεμικές άμαξες των Ρωμαίων. Οι άμαξες αυτές ήταν ιππήλατες: τις τραβούσαν δύο άλογα, τα οποία κάλπαζαν δίπλα-δίπλα και έπρεπε να απέχουν μεταξύ τους, ούτως ώστε το ένα άλογο να μην ενοχλεί το
άλλο κατά τον καλπασμό. Προκειμένου να εξασφαλίζεται η σταθερότητα της άμαξας, οι τροχοί δεν έπρεπε να είναι ευθυγραμμισμένοι με τα ίχνη των αλόγων, ενώ δεν έπρεπε να είναι και πολύ απομακρυσμένοι, έτσι ώστε να αποτρέπονται τα ατυχήματα κατά την διασταύρωση δύο αμαξών στην ίδια οδό.

Ιδού λοιπόν η απάντηση στο αρχικό μας ερώτημα!
Το διάκενο στις ράγες των Αμερικανικών σιδηροδρόμων εξηγείται, αφού 2.000 χρόνια νωρίτερα, σε μιαν άλλη ήπειρο, οι ρωμαϊκές άμαξες κατασκευάζονταν ανάλογα με το φάρδος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων.

Και τώρα, το κερασάκι στην τούρτα: Υπάρχει και μια προέκταση αυτής της ιστορίας με το διάκενο στις ράγες και τα καπούλια των αλόγων. Αν δει κανείς το Αμερικανικό διαστημικό λεωφορείο στην εξέδρα εκτόξευσής του, μπορεί να παρατηρήσει δύο πλευρικές δεξαμενές καυσίμων που είναι στηριγμένες εκατέρωθεν της κεντρικής δεξαμενής. Η εταιρεία Thiokol κατασκευάζει αυτές τις δεξαμενές στο εργοστάσιό της στην Γιούτα. Θα ήθελαν να τις κάνουν μεγαλύτερες, αλλά οι δεξαμενές αποστέλλονται σιδηροδρομικώς
στο σημείο εκτόξευσης. Η σιδηροδρομική γραμμή μεταξύ του εργοστασίου και του Ακρωτηρίου Κανάβεραλ περνά από μια σήραγγα, κάτω από τα Βραχώδη Όρη. Αυτή η σήραγγα περιορίζει το μέγεθος των δεξαμενών στο πλάτος που έχουν τα καπούλια δύο αλόγων. Έτσι, το πλέον εξελιγμένο μεταφορικό μέσον του κόσμου, το διαστημικό λεωφορείο, εξαρτάται από το φάρδος του κώλου ενός αλόγου. Οι τεχνικές προδιαγραφές και η γραφειοκρατία είναι αθάνατες!

Επομένως, την επόμενη φορά που θα βρεθείτε να κρατάτε στα χέρια σας παράξενες προδιαγραφές και θα αναρωτιέστε ποιος κώλος τις επινόησε, θα έχετε θέσει το σωστό ερώτημα. Τώρα λοιπόν γνωρίζεις !!!

Υ.Γ. Γεια και σε σένα Αλέξανδρε

πάει καιρός...

Καλή σου μέρα. Ξέρω, έχω καιρό να σου μιλήσω, χάθηκα. Από μια μεριά έχεις δίκιο, από την άλλη ακόμα σε περιμένω. Έλα, ας αφήσουμε τις γκρίνιες.

Θέλω να προσέχεις κάτι σε αυτό το ιστολόγιο, τα σχόλια. Έχω σβήσει μερικά που ήταν spam δηλαδή σε στέλνουν σε άσχετες σελίδες. Βρήκαν κι αυτοί μέρος να κάνουν τέτοιες δουλειές. Ας είναι. Πρόσεχε και μην πατάς συνδέσμους που υπάρχουν μέσα στα σχόλια.

Κατά τα λοιπά, όλα καλά. Νιώθω λίγο κουρασμένος τον τελευταίο καιρό και νομίζω ότι έχει αρχίσει να με πιάνει η μυρωδιά του καλοκαιριού. Θα προσπαθήσω να είμαι περισσότερο συνεπής στην επικοινωνία μας. Κάνε κι εσύ κάτι.

μερικά γουρούνια είναι πιο ίσα από τ' άλλα... (Animal Farm, G. Orwell, 1945)

Καλή σου μέρα. Κάθε φορά που βρίσκω ευκαιρία σου λέω να μην αφήνεις τα πράγματα όπως είναι. Είναι κανόνας της φυσικής, τα πράγματα συνεχώς και αδιαλείπτως χειροτερεύουν. Αυτό που μπορείς να κάνεις, που μπορούμε να κάνουμε είναι να καθυστερήσουμε αυτή τη διαδικασία. Πρέπει να κρατάμε κόντρα!

Ο ρόλος της αστυνομίας; Είναι μια απορία μου. Έχω γνωρίσει καλούς και κακούς αστυνομικούς (δε θα τους πω μπάτσους για να σ' ευχαριστήσω). Και; Δε συγκρίνεται το κακό που μπορεί να κάνει ένας κακός με το καλό που μπορεί να κάνει ένας καλός. Πρόσφατα έγιναν επεισόδια μεταξύ ακροδεξιών και αναρχικών. Ποιος ο ρόλος της αστυνομίας σε τέτοια περιστατικά; Καλός ή κακός δεν με νοιάζει. Ουδέτερος, ακούς; Ουδέτερος! Όχι, όμως, εδώ. Ένα μεγάλο ποσοστό της αστυνομίας αποτελείται από άτομα που κουβαλάνε διάφορα κόμπλεξ κατωτερότητας (παιδική ηλικία, εμφάνιση, μόρφωση κλπ.) και η θέση τους είναι τέτοια που κατά περίσταση μπορούν να εκτονώνονται. Και το κάνουν. Με αποτέλεσμα σπασμένα κεφάλια σε ζαρτινιέρες, χαστούκια σε αλλοδαπούς, διαδηλωτές που σέρνονται από τα μαλλιά, πυροβολισμοί σε αυτοκίνητο που δεν σταμάτησε, δακρυγόνα στα πρόσωπα μικρών παιδιών και πολλά άλλα μόνο από τη μικρή δική μου ζωή και εμπειρία. Μεγαλύτεροι μπορούν να σου πουν ακόμα χειρότερα. Οι φωτογραφίες είναι εικόνες από μια αστυνομία που προστατεύει το δημοκρατικό μας πολίτευμα.

Αν έχω λύση; Δεν ξέρω αν είναι λύση, αλλά πιστεύω πως αυστηρότερα κριτήρια επιλογής και καλύτερη εκπαίδευση που θα περιλαμβάνει και θέματα κοινωνιολογίας και ψυχολογίας είναι κάτι που θα βοηθήσει.

άμα είναι σωστή η φωτογαφία...

Καλημέρα. Πριν αρχίσεις να φωνάζεις, σου λέω ότι την παρακάτω φωτογραφία μου την έστειλε γυναίκα (σ' ευχαριστώ Λίλη). Ο τίτλος της είναι:

"Μια γυναίκα μπορεί να φέρει ισορροπία στη ζωή σου"

Είναι τρελοί αυτοί οι αμερικάνοι...

Καλημέρα σου και καλό μήνα, έστω και λίγο αργά. Σου έχω ένα καλό αλλά και αντιπροσωπευτικό παράδειγμα της νοοτροπίας που διακατέχει την μοναδική "υπερδύναμη".

Ο παρακάτω διάλογος μεταξύ Αμερικανών και Ισπανών είναι πραγματικός, σύμφωνα με αυτούς που τον δημοσιοποίησαν, και καταγράφτηκε από το κανάλι 106 ( Finisterra/ Galicia) των Θαλάσσιων Επικοινωνιών.

Ισπανοί: Εδώ Α-835, για να αποφύγετε την σύγκρουση παρακαλώ αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια. Αυτή τη στιγμή βρίσκεστε 25 ναυτικά μίλια μακριά και κατευθύνεστε ακριβώς κατά πάνω μας.

Αμερικανοί: Αλλάξτε εσείς την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί: Αρνητικόν! Επαναλαμβάνω, αλλάξτε πορεία 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί: Σας ομιλεί ο πλοίαρχος σκάφους των ΗΠΑ, αλλάξτε πάραυτα την πορεία σας 15 μοίρες νότια.

Ισπανοί: Την υπόδειξή σας δεν την βρίσκουμε ούτε λογική ούτε εφικτή. Εάν δεν θέλετε να προσκρούσετε επάνω μας, αλλάξτε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί: (Με υψωμένη φωνή) Σας ομιλεί ο πλοίαρχος Richard James Howard του σκάφους USS Montana του δεύτερου σε μέγεθος αεροπλανοφόρου του στόλου των ΗΠΑ. Έχουμε μαζί μας δυο αντιτορπιλικά, καταδιωκτικό αεροσκάφος και τέσσερα υποβρύχια. Επιπλέον έχουμε την υποστήριξη καταδρομικών. Δεν κάνω ΥΠΟΔΕΙΞΗ αλλά σας ΔΙΑΤΑΣΣΩ! Αλλάξτε πορεία 15 μοίρες νότια, σε αντίθετη περίπτωση θα προβούμε σε όλες τις απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του στόλου μας. Πάραυτα τσακιστείτε και αλλάξτε πορεία!

Ισπανοί: Σας ομιλεί ο Juan Manuel Salas Alcantara, εδώ είμαστε δυο άτομα. Έχουμε μαζί μας ένα σκύλο, το βραδινό μας φαγητό, δυο μπουκάλια μπύρα και ένα καναρίνι. Το καναρίνι κοιμάται αυτήν την ώρα. Επιπλέον μας υποστηρίζει ο ραδιοφωνικός σταθμός Cadena Dial de La Coruna. Σας ομιλούμε από τον φάρο με αριθμό Α-853 των ισπανικών ακτών Finisterra Galicia και σας γνωστοποιούμε ότι δεν έχουμε πρόθεση να μετακινηθούμε. Δεν έχουμε ιδέα αν είμαστε ο μεγαλύτερος ή ο μικρότερος φάρος των Ισπανικών ακτών. Μπορείτε να προβείτε σε όλες τις γ.... απαραίτητες ενέργειες για την ασφάλεια του γ..... σκάφους σας που σας επαναλαμβάνω κατευθύνεται ολοταχώς προς τις βραχώδεις ακτές μας. Αλλά και πάλι επιμένουμε και σας υποδεικνύουμε να αλλάξετε την πορεία σας 15 μοίρες βόρεια.

Αμερικανοί: O.K. κατανοητόν, ευχαριστούμε.

Υ.Γ. και επειδή οι καιροί που περνάμε είναι περίεργοι, νομίζω ότι οποιαδήποτε αμφισβήτηση έχει γίνει σε βάρος μας, αν ψάξουμε, θα βρούμε τις ρίζες της σε δικά μας λάθη

Καλημέρα, κι ας άργησα...

Ό,τι και να πεις έχεις δίκιο. Άργησα να σου γράψω αυτό τον μήνα. Έχω δικαιολογίες αλλά δεν έχει σημασία. Θα σου πω απλά να κάνεις και μια καλή σκέψη την ημέρα για τη γιαγιά. Ναι την καλή μου που περνάει δύσκολες ώρες, γερό σκαρί αλλά γέρικο.

Από την άλλη, από τα λίγα που καταλαβαίνω είναι επικίνδυνο να δηλώνεις blogger, άσε που ποτέ δεν είχα τέτοια πρόθεση. Έτσι κι αλλιώς εγώ συζήτηση μαζί σου προσπαθώ να κάνω, τίποτα περισσότερο. Γι αυτό και περίπου σε ξέρω κάθε φορά που ανεβαίνει ο μετρητής, κι αν μου ξεφύγει κανένας, ρωτάω με αγωνία να μάθω εάν βρήκα κανέναν καινούριο συνομιλητή.

Όσο για το θέμα της συνομιλίας, φταις κι εσύ που μιλάω λιγότερο τελευταία. Δεν μου λες τίποτα και νομίζω ότι τίποτα δεν σου λέω κι εγώ.

Υ.Γ.: Λενιώ, νομίζω ότι έχεις ένα δίκιο για το θέμα της τηλεόρασης ως προς τα αποτελέσματα. Σκέψου όμως κάποια διαφορετική αντίδραση, μη μένεις στα λάθη των άλλων, προσπάθησε να βάλεις μπροστά τα δικά σου σωστά.

Αξίζει να το δοκιμάσουμε...

Ρε συ τι λες; Εγώ λέω να το προσπαθήσουμε. Βέβαια Δευτέρα είναι δύσκολη μέρα χωρίς το χαζοκούτι αλλά εντάξει μπορούμε να κάνουμε μια προσπάθεια. Κάνε κάτι ρε γαμώτο! Δε βαρέθηκες να κοιτάς αμήχανος όσα συμβαίνουν γύρω σου και νομίζεις ότι δε σε αφορούν. Κουνήσου, σήκω και φώναξε. Νομίζεις ότι είναι αρκετό να βλέπεις Λαζόπουλο μια φορά την εβδομάδα και να λες "πέστα Λάκη"; Έστω και παθητικά για αρχή νομίζω είναι μια αντίδραση. Ας το κάνουμε να δούμε τι θα γίνει.

Υ.Γ. Καλό μήνα έστω και αργά. Έχω καιρό να σου γράψω αλλά κι εσύ βουβός παραμένεις κι ας σε παρακάλεσα. Κώστα μόνο εσύ με τίμησες με την άποψή σου και σ' ευχαριστώ.

Διαδίκτυο (Internet) = Ελευθερία

Γιατί πρέπει να ξέρεις. Οι παρακάτω φωτογραφίες είναι από διαφημιστικό του MTV, που κόπηκε από την κυβέρνηση της "land of the free (χώρα των ελεύθερων)", των Η.Π.Α. Ευτυχώς κυκλοφόρησε στο Διαδίκτυο, έφτασε και σε μένα και στο δείχνω και σένα.

Αυτή είναι η πραγματικότητα:

Κείμενο δίπλα στους πύργους: "2863 άνθρωποι πέθαναν"
Κείμενο δίπλα στον καθιστό τύπο: "40 εκατομμύρια μολυσμένοι από τον ιό του AIDS στον Κόσμο"
Ο Κόσμος είναι ενωμένος ενάντια στην τρομοκρατία. Θα έπρεπε να είναι ενωμένος και ενάντια στο AIDS

Κείμενο δίπλα στους πύργους: "2863 άνθρωποι πέθαναν"
Κείμενο δίπλα στο παιδί: "824 εκατομμύρια άνθρωποι πεθαίνουν από πείνα στον Κόσμο"
Ο Κόσμος είναι ενωμένος ενάντια στην τρομοκρατία. Θα έπρεπε να είναι ενωμένος και ενάντια στην Πείνα

Κείμενο δίπλα στους πύργους: "2863 άνθρωποι πέθαναν"
Κείμενο δίπλα στον ηλικιωμένο: "630 εκατομμύρια άστεγοι στον Κόσμο"
Ο Κόσμος είναι ενωμένος ενάντια στην τρομοκρατία. Θα έπρεπε να είναι ενωμένος και ενάντια στην Φτώχια.

Χρειάζεται αλληλεγγύη. Βοηθήστε, δωρίστε, χορηγήσατε Ευχαριστούμε MTV.

Υ.Γ. Ευχαριστώ τον παλιό μου μαθητή από το Ι.Ε.Κ., Γιάννη, για αυτό το e-mail.

...δεν μπορώ, δεν μπορώ να περιμένω

Καλή σου μέρα. Θέλω να συζητήσω σήμερα μαζί σου κάποιες σκέψεις μου. Μία απο τις απολαύσεις μου, τα τελευταία χρόνια, είναι το ποδόσφαιρο. Και μάλιστα σε διάφορες μορφές του: από την κλασική μπαλίτσα με φίλους κάθε Κυριακή βράδυ, τους μαραθώνιους μεταδόσεων στη συνδρομητική, το "σαν ψέμα" ταξίδι που κάναμε με φίλους στην Πορτογαλία (είχαμε πάει να φέρουμε μια κούπα), τα βράδυα μέχρι το πρωί με manager στον υπολογιστή μέχρι που τελευταία έχς αρχίσει να "ψήνομαι" να δώσω εξετάσεις για διαιτητής. Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι μ' αρέσει.


Και αυτός είναι ο λόγος που για όσα συμβαίνουν στη χώρα μου γύρω από το ποδόσφαιρο θέλω να συζητήσω μαζί σου σήμερα. Στην αρχή, απλά δεν πήγαινε καλά η ομάδα μου αλλά και συνολικά το ελληνικό ποδόσφαιρο και απλά στεναχωριόμουν. Όταν αυτό συνεχίστηκε για πολλά χρόνια και καθώς είχα αρχίσει να μεγαλώνω πέρασα σε μια φάση αδιαφορίας. Χάζευα που και που κάποιο ευρωπαϊκό παιχνίδι. Μέχρι το ιστορικό καλοκαίρι του 2004 που ένα απλό ταξίδι στην Πορτογαλία σημάδεψε τη ζωή όσων βρεθήκαμε εκεί για πάντα. Και έτσι περίμενα καλύτερες μέρες. Και τι ήρθε; Τα ίδια: κακό θέαμα, λίγος κόσμος στα γήπεδα και πάνω από όλους ανεπαρκείς παράγοντες (με τα έμφυτα "ελληνικά" χαρακτηριστικά να κάνουν κι εδώ τη ζημιά). Αλλά και χειρότερα: οργανωμένες δολοφονικές επιθέσεις με τα γνωστά αποτελέσματα (είχαμε και συμμετοχές από το εξωτερικό). Και όλοι κάνουν πως δε συμβαίνει τίποτα. Τι λέτε ρε; ΤΙ ΛΕΤΕ ΡΕ; Να πεθαίνει κάποιος επειδή είναι οπαδός μιας ομάδας; Εσείς οι λίγοι που συντηρείτε αυτή τη βρωμοκατάσταση για να πουλάτε μούρη σαν "ιδιοκτήτες ομάδας" να ξέρετε ότι το αίμα δεν ξεπλένεται, λερώνει τα χέρια και την ψυχή για μια ζωή, τη ζωή που χάνεται.

Γι αυτό σε παρακαλώ σκέψου το, με όποια ομάδα και να είσαι, την επόμενη φορά που θα ενθουσιαστείς ή θα απογοητευτείς. Για κάποιους ήταν το τελευταίο που έκαναν στη σύντομη ζωή τους. Άξιζε; Αξίζει;

Λες να ακούνε;

Καλημέρα. Έχω καιρό να σου μιλήσω, και σου ζητάω συγγνώμη γι αυτό. Σήμερα θέλω να σου ζητήσω μια χάρη. Με ενδιαφέρει η άποψή σου και αν θέλεις να μου την πεις μπορείς από δω και πέρα να με σχολιάζεις. Καμιά φορά νομίζω ότι φωνάζω και δεν ακούει κανείς (γι αυτό και ο πίνακας του Munch). Περιμένω, έτσι;

Υ.Γ. διάβασα σε ένα άλλο blog ότι ο τύπος που το έχει αποφάσισε να αναδημοσιεύσει τις "φωτογραφίες" από την υπόθεση Ζαχόπουλου για να μεγαλώσει την κίνηση στο blog του. Και το χειρότερο δεν είναι ότι το σκέφτηκε, είναι ότι το πέτυχε κιόλας.

Ακούς;

Επειδή πολλές φορές επιλέγουμε να βλέπουμε χωρίς να βλέπουμε, να ακούμε χωρίς να ακούμε και να αισθανόμαστε χωρίς να νιώθουμε, σε παρακαλώ αυτή τη φορά διάβασε και προσπάθησε να καταλάβεις.

Αυτό ήταν το ποίημα που προτάθηκε από τα Ηνωμένα Έθνη ως το καλύτερο του 2006. Για τους περισσότερους γνωστό. Όμως η διαχρονική του αξία ενάντια στο ρατσισμό τεράστια! Γραμμένο από ένα παιδί από την Αφρική.

Όταν γεννιέμαι, είμαι μαύρος
Όταν μεγαλώσω, είμαι μαύρος
Όταν κάθομαι στον ήλιο, είμαι μαύρος
Όταν φοβάμαι, είμαι μαύρος
Όταν αρρωσταίνω, είμαι μαύρος
Κι όταν πεθαίνω, ακόμα είμαι μαύρος
Κι εσύ λευκέ άνθρωπε
Όταν γεννιέσαι, είσαι ροζ
Όταν μεγαλώνεις, γίνεσαι λευκός
Όταν κάθεσαι στον ήλιο, γίνεσαι κόκκινος
Όταν κρυώνεις, γίνεσαι μπλε
Όταν φοβάσαι, γίνεσαι κίτρινος
Όταν αρρωσταίνεις, γίνεσαι πράσινος
Κι όταν πεθαίνεις, γίνεσαι γκρι
Και λες εμένα έγχρωμο;

Πρωτότυπο:

When I born, I black
When I grow up, I black
When I go in Sun, I black
When I scared, I black
When I sick, I black
And when I die, I still black
And you white fellow
When you born, you pink
When you grow up, you white
When you go in sun, you red
When you cold, you blue
When you scared, you yellow
When you sick, you green
And when you die, you gray

And you calling me colored?
And you calling me colored?

Υ.Γ. Μου το έστειλε η Λαμπρινή μου και την ευχαριστώ. Χαίρομαι κάθε φορά που μου δείχνει ότι ξέρει τι θα μ' ενδιαφέρει.

Καλή Χρονιά σου!

Καλή Χρονιά, λοιπόν, καλύτερη σου εύχομαι από την προηγούμενη. Για όλους μας. Πέρασα καλά στις γιορτές, οι μικρές μου βοήθησαν. Η μεγάλη μου μικρή και η μικρή μου μικρή, οι γυναίκες μου. Δε θα σου πω τίποτα άλλο σήμερα, δε θα μας χαλάσω τη μέρα. Είναι και η πρώτη μέρα στο σχολείο για μένα. Θα τα πούμε λίγο αργότερα τα άλλα.

Ένα γεια να πω και στους φίλους μου από το Lineage, δεν περίμενα να διαβάσει κανείς, όμως το διάβασε ο Paul. Ευχαριστώ για τα καλά λόγια. Καλό xpάρισμα.